Berichten van het platteland

Buiten, op het garagepad, staat een kruiwagen. Bedekt met een oud douchegordijn ligt Mevrouw Kok er dood in te wezen. Morgenochtend haalt het destructiebedrijf haar op. Wordt ze gelatine, hondenvoer, weet ik veel wat nog meer.

Terug in de dag. We liggen nog in bed als boven het gebruikelijke gemekker van onze geiten een soort huilen klinkt. Ik beheers het Geits uitstekend en weet wat ze zegt: Help, ik voel me heel erg slecht, help! Jas over pyjama, laarzen aan, het weiland in.

Het gaat slecht met Mevrouw Kok. Ze is volkomen apatisch en dus aaibaar. Ben ik niet van haar gewend, autistisch is ze altijd al geweest. Ik prop een tabletje tegen darminfecties in haar bek. Morgen zien we wel verder, denk ik, de dierenarts inschakelen kan altijd nog.

Rond het middaguur melden vriendin en zoon dat het huilen is opgehouden. Is dat goed nieuws of slecht nieuws? Het laatste. Mevrouw Kok ligt dood in de stal. De oogjes dicht, gelukkig. Slik.

Wedden dat onze vier overgebleven geiten morgen in de houding staan?