Als ik zie hoe belegen collega-volwassenen zich weten te gedragen in dit leven, krijg ik altijd weer het gevoel dat ik maar voor spek & bonen meedoe. Want ik mag dan een rijbewijs en een hypotheek hebben en eens in de vier jaar naar de stembus wandelen, in mijn eigen beleving ben ik stiekem blijven steken op zo’n jaartje of dertien, veertien.
Precies zoals ik het zeg: stiekem. Want het kind in mij is mijn grootste geluk, maar tegelijkertijd niet welkom in kringen van volwassenen. Zo mag hij eigenlijk alleen ’s nachts over straat, als iedereen slaapt. In de beslotenheid van het eigen huis kan hij ook zijn eigen gangetje gaan. Zo mocht hij gisteren een moment van kinderlijke gelukzaligheid meebeleven toen Julian Jenner in de 88e minuut van AZ - Slovan Liberec met een weergaloos stiftje in de korte hoek scoorde. Het was weer even net 1992, Bergkamp kort voor tijd tegen de Argentijnen. Maar dan in het klein natuurlijk.
Ooit was hoongelach mijn deel toen ik in een gezelschap van stadsbestuurders achteloos suggereerde om de straten in een nieuw te plannen wijk te vernoemen naar Cruijff, Platini, Maradonna of andere balkunstenaars (de talloze stuntelende sergeant-majoors van het profvoetbal komen mijn wijk trouwens niet in!). Met een Wagnerdreef heeft geen mens moeite, maar dat ligt geheel anders bij de Tcheu La Lingweg. Waarom wel een Monetkade maar geen Van Persiestraat? Ik hang graag schilderkunst aan mijn muur, maar een mooi doelpunt doet het eigenlijk ook prima in mijn interieur, bedenk ik me plotseling.
Als we nou eens, al is het maar om er aan te wennen, beginnen met een klein, naamloos weggetje, ergens ver weg op het platteland: het Julian Jennerpaadje. Misschien dat het dan door de onstuitbare stadsuitbreiding ooit nog eens tot een chique boulevard kan uitgroeien.
donderdag 30 november 2006
woensdag 29 november 2006
Mijn criminele carrière
In Drachten laat de politie 22 nieuwe gevangeniscellen bouwen. De CDA-parlementariër Sybrand Van Haersma Buma – overigens een volle neef van ir. Sicco de Quadsteniet - heeft daar Kamervragen over gesteld. Niet dat Van Haersma Buma tegen opsluiting zou zijn. Nee, het gaat hem om de technozuil waarmee elke Drachtense cel wordt uitgerust. Die zuil biedt de arrestant de mogelijkheid tv-programma’s als Discovery Channel of Eurosport te kijken of een computerspelletje te spelen. Dat klinkt inderdaad wat luxe. Maar ja, er zijn ergere vergrijpen dan het doden van de tijd.
Ik moet in dit kader een bekentenis afleggen: ik ben ervaringsdeskundige, ik weet waar ik het over heb. In een grijs verleden was ik eindredacteur van een groot tijdschrift en derhalve verantwoordelijk voor de totstandkoming van het blad. Een hondenbaan die je je ergste vijand graag toewenst. Als ook maar één journalist zijn stukje te laat inleverde, betekende dat geheid nachtwerk voor mij en de vormgever. Om ons regelmatig terugkerend leed enigszins te verzachten, hadden we de gewoonte ontwikkeld om overwerk thuis bij de vormgever af te maken. Dat was in ieder geval beter te verdragen dan doorwerken op de verlaten redactieburelen op het al even verlaten kantorenpark. Bovendien werden wij, arme zwoegers, door de vriendin van de vormgever altijd weer liefdevol voorzien van een natje en een droogje.
Dat natje brak mij een keer lelijk op. Er kwam die avond een aangebroken fles wijn op tafel die wij in de uren daarna al werkend soldaat maakten. ’s Nachts rond tweeën sloeg ik het gastvrije aanbod om te blijven slapen af en aanvaarde ik doodmoe de thuisreis richting mijn eigen bed in Arnhem. Halverwege, in Wageningen, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel de woorden ‘stop politie’ oplichten. Blazen, onduidelijke uitslag. Nog een keer blazen, weer twijfel. Of ik even meeging naar het bureau, zo nodigde de dienstdoende agent mij met enige dwang in zijn stem, dan zouden ze daar de blaastest nog een keer overdoen op betrouwbare apparatuur.
Daar, op het politiebureau, legden ze me uit dat tussen gammel blaaspijpje en deugdelijke blaasmachine twintig minuten pauze moet zitten. Of me dat duidelijk was. Tja, waarom niet, zal best. Volgt u mij dan maar even, zei de agent, dan kunt u dáár wachten tot die twintig minuten voorbij zijn. In de cel maakte een middelzware aanval van claustrofobie zich van mij meester.
Hoe lang zal mijn gevangenschap hebben geduurd? Elf minuten? Veertien, negen? Ik weet het niet meer, maar voor mijn gevoel oneindig veel langer dan elke kerkdienst of scheikundeles die ik ooit in mijn leven heb moeten ondergaan. Gek van vertwijfeling bonste ik op de deur, de agenten smekend om de deur van het slot te halen. En of ze me anders in godsnaam iets te lezen wilden geven. Kort daarna ging de deur open en stak een stuk agentenarm mij het Privé-katern van de Telegraaf toe.
Beste meneer Sybrand Van Haersma Buma. Wilt u ondanks uw onkreukbare burgermansfatsoen toch even inzien dat de politie van Drachten slechts handelt in de geest van de wet? Een arrestant is een verdachte en pas schuldig als de rechter zijn oordeel heeft uitgesproken. Arrestanten als gast beschouwen, zoals de politie in Drachten dat opvat, is een kwestie van goed fatsoen. Daar kunt u niets op tegen hebben, lijkt mij.
Tien minuten later mocht ik de reis naar Arnhem vervolgen.
Ik moet in dit kader een bekentenis afleggen: ik ben ervaringsdeskundige, ik weet waar ik het over heb. In een grijs verleden was ik eindredacteur van een groot tijdschrift en derhalve verantwoordelijk voor de totstandkoming van het blad. Een hondenbaan die je je ergste vijand graag toewenst. Als ook maar één journalist zijn stukje te laat inleverde, betekende dat geheid nachtwerk voor mij en de vormgever. Om ons regelmatig terugkerend leed enigszins te verzachten, hadden we de gewoonte ontwikkeld om overwerk thuis bij de vormgever af te maken. Dat was in ieder geval beter te verdragen dan doorwerken op de verlaten redactieburelen op het al even verlaten kantorenpark. Bovendien werden wij, arme zwoegers, door de vriendin van de vormgever altijd weer liefdevol voorzien van een natje en een droogje.
Dat natje brak mij een keer lelijk op. Er kwam die avond een aangebroken fles wijn op tafel die wij in de uren daarna al werkend soldaat maakten. ’s Nachts rond tweeën sloeg ik het gastvrije aanbod om te blijven slapen af en aanvaarde ik doodmoe de thuisreis richting mijn eigen bed in Arnhem. Halverwege, in Wageningen, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel de woorden ‘stop politie’ oplichten. Blazen, onduidelijke uitslag. Nog een keer blazen, weer twijfel. Of ik even meeging naar het bureau, zo nodigde de dienstdoende agent mij met enige dwang in zijn stem, dan zouden ze daar de blaastest nog een keer overdoen op betrouwbare apparatuur.
Daar, op het politiebureau, legden ze me uit dat tussen gammel blaaspijpje en deugdelijke blaasmachine twintig minuten pauze moet zitten. Of me dat duidelijk was. Tja, waarom niet, zal best. Volgt u mij dan maar even, zei de agent, dan kunt u dáár wachten tot die twintig minuten voorbij zijn. In de cel maakte een middelzware aanval van claustrofobie zich van mij meester.
Hoe lang zal mijn gevangenschap hebben geduurd? Elf minuten? Veertien, negen? Ik weet het niet meer, maar voor mijn gevoel oneindig veel langer dan elke kerkdienst of scheikundeles die ik ooit in mijn leven heb moeten ondergaan. Gek van vertwijfeling bonste ik op de deur, de agenten smekend om de deur van het slot te halen. En of ze me anders in godsnaam iets te lezen wilden geven. Kort daarna ging de deur open en stak een stuk agentenarm mij het Privé-katern van de Telegraaf toe.
Beste meneer Sybrand Van Haersma Buma. Wilt u ondanks uw onkreukbare burgermansfatsoen toch even inzien dat de politie van Drachten slechts handelt in de geest van de wet? Een arrestant is een verdachte en pas schuldig als de rechter zijn oordeel heeft uitgesproken. Arrestanten als gast beschouwen, zoals de politie in Drachten dat opvat, is een kwestie van goed fatsoen. Daar kunt u niets op tegen hebben, lijkt mij.
Tien minuten later mocht ik de reis naar Arnhem vervolgen.
maandag 27 november 2006
Optimaal
De nonnen van de kleuterschool – het was 1964 - vuurden ons dagelijks aan om thuis melkdoppen te sparen. Daarmee zouden we de hongerende kindertjes in de Derde Wereld helpen. Ik vond dat een raar verhaal. Onderweg naar school, het aluminium rammelde vrolijk in mijn jaszakken, nam ik de proef op de som.
Altijd al een wijs kind (nog steeds) trok ik twee conclusies. 1: begrijpelijk dat de armsten in Zuid-Amerika liever cocabladeren kauwen. 2: armoedebestrijding is niet de core business van Kerk en zuivelindustrie.
Ruim veertig jaar later moet ik, in alle nederigheid, die laatste conclusie intrekken. Want nu is er Optimel Control, de nieuwste vinding van zuivelgigant Campina! De website: 'Het klinkt haast te mooi om waar te zijn: als je dagelijks een flesje Optimel Control drinkt, helpt dit je vanzelf minder te eten.'
Een wereldprobleem is opgelost. Hulde. Drink je één flesje, dan heb je gedurende de warme maaltijd 10% minder energiebehoefte. Drink je tien flesjes, suggereert Campina-directeur Bas van den Berg met zoveel woorden in het AD, dan heb je helemaal geen honger meer. Het product heeft een werkingsduur van vier uur en kost zo'n zestig eurocent per flesje.
De prijs valt wat tegen, zeker als je op dieet bent in bijvoorbeeld Soedan, Peru of Bangla Desh. Maar nu het goede nieuws. Ter introductie mag iedereen Optimel Control twee weken lang gratis uitproberen. Daarom een dringende oproep aan alle hongerlijders ter wereld: test Optimel Control (vraag eerst naar de actievoorwaarden). Als het bevalt gaat Unesco ongetwijfeld in gesprek met Campina. Moderne firma´s doen immers aan Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Aan de kade in Rotterdam ligt het eerste containerschip richting Afrika al te wachten.
Altijd al een wijs kind (nog steeds) trok ik twee conclusies. 1: begrijpelijk dat de armsten in Zuid-Amerika liever cocabladeren kauwen. 2: armoedebestrijding is niet de core business van Kerk en zuivelindustrie.
Ruim veertig jaar later moet ik, in alle nederigheid, die laatste conclusie intrekken. Want nu is er Optimel Control, de nieuwste vinding van zuivelgigant Campina! De website: 'Het klinkt haast te mooi om waar te zijn: als je dagelijks een flesje Optimel Control drinkt, helpt dit je vanzelf minder te eten.'
Een wereldprobleem is opgelost. Hulde. Drink je één flesje, dan heb je gedurende de warme maaltijd 10% minder energiebehoefte. Drink je tien flesjes, suggereert Campina-directeur Bas van den Berg met zoveel woorden in het AD, dan heb je helemaal geen honger meer. Het product heeft een werkingsduur van vier uur en kost zo'n zestig eurocent per flesje.
De prijs valt wat tegen, zeker als je op dieet bent in bijvoorbeeld Soedan, Peru of Bangla Desh. Maar nu het goede nieuws. Ter introductie mag iedereen Optimel Control twee weken lang gratis uitproberen. Daarom een dringende oproep aan alle hongerlijders ter wereld: test Optimel Control (vraag eerst naar de actievoorwaarden). Als het bevalt gaat Unesco ongetwijfeld in gesprek met Campina. Moderne firma´s doen immers aan Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen. Aan de kade in Rotterdam ligt het eerste containerschip richting Afrika al te wachten.
Abonneren op:
Posts (Atom)