Mijn criminele carrière

In Drachten laat de politie 22 nieuwe gevangeniscellen bouwen. De CDA-parlementariër Sybrand Van Haersma Buma – overigens een volle neef van ir. Sicco de Quadsteniet - heeft daar Kamervragen over gesteld. Niet dat Van Haersma Buma tegen opsluiting zou zijn. Nee, het gaat hem om de technozuil waarmee elke Drachtense cel wordt uitgerust. Die zuil biedt de arrestant de mogelijkheid tv-programma’s als Discovery Channel of Eurosport te kijken of een computerspelletje te spelen. Dat klinkt inderdaad wat luxe. Maar ja, er zijn ergere vergrijpen dan het doden van de tijd.

Ik moet in dit kader een bekentenis afleggen: ik ben ervaringsdeskundige, ik weet waar ik het over heb. In een grijs verleden was ik eindredacteur van een groot tijdschrift en derhalve verantwoordelijk voor de totstandkoming van het blad. Een hondenbaan die je je ergste vijand graag toewenst. Als ook maar één journalist zijn stukje te laat inleverde, betekende dat geheid nachtwerk voor mij en de vormgever. Om ons regelmatig terugkerend leed enigszins te verzachten, hadden we de gewoonte ontwikkeld om overwerk thuis bij de vormgever af te maken. Dat was in ieder geval beter te verdragen dan doorwerken op de verlaten redactieburelen op het al even verlaten kantorenpark. Bovendien werden wij, arme zwoegers, door de vriendin van de vormgever altijd weer liefdevol voorzien van een natje en een droogje.

Dat natje brak mij een keer lelijk op. Er kwam die avond een aangebroken fles wijn op tafel die wij in de uren daarna al werkend soldaat maakten. ’s Nachts rond tweeën sloeg ik het gastvrije aanbod om te blijven slapen af en aanvaarde ik doodmoe de thuisreis richting mijn eigen bed in Arnhem. Halverwege, in Wageningen, zag ik in mijn achteruitkijkspiegel de woorden ‘stop politie’ oplichten. Blazen, onduidelijke uitslag. Nog een keer blazen, weer twijfel. Of ik even meeging naar het bureau, zo nodigde de dienstdoende agent mij met enige dwang in zijn stem, dan zouden ze daar de blaastest nog een keer overdoen op betrouwbare apparatuur.

Daar, op het politiebureau, legden ze me uit dat tussen gammel blaaspijpje en deugdelijke blaasmachine twintig minuten pauze moet zitten. Of me dat duidelijk was. Tja, waarom niet, zal best. Volgt u mij dan maar even, zei de agent, dan kunt u dáár wachten tot die twintig minuten voorbij zijn. In de cel maakte een middelzware aanval van claustrofobie zich van mij meester.

Hoe lang zal mijn gevangenschap hebben geduurd? Elf minuten? Veertien, negen? Ik weet het niet meer, maar voor mijn gevoel oneindig veel langer dan elke kerkdienst of scheikundeles die ik ooit in mijn leven heb moeten ondergaan. Gek van vertwijfeling bonste ik op de deur, de agenten smekend om de deur van het slot te halen. En of ze me anders in godsnaam iets te lezen wilden geven. Kort daarna ging de deur open en stak een stuk agentenarm mij het Privé-katern van de Telegraaf toe.

Beste meneer Sybrand Van Haersma Buma. Wilt u ondanks uw onkreukbare burgermansfatsoen toch even inzien dat de politie van Drachten slechts handelt in de geest van de wet? Een arrestant is een verdachte en pas schuldig als de rechter zijn oordeel heeft uitgesproken. Arrestanten als gast beschouwen, zoals de politie in Drachten dat opvat, is een kwestie van goed fatsoen. Daar kunt u niets op tegen hebben, lijkt mij.

Tien minuten later mocht ik de reis naar Arnhem vervolgen.