Julian Jennerpad

Als ik zie hoe belegen collega-volwassenen zich weten te gedragen in dit leven, krijg ik altijd weer het gevoel dat ik maar voor spek & bonen meedoe. Want ik mag dan een rijbewijs en een hypotheek hebben en eens in de vier jaar naar de stembus wandelen, in mijn eigen beleving ben ik stiekem blijven steken op zo’n jaartje of dertien, veertien.

Precies zoals ik het zeg: stiekem. Want het kind in mij is mijn grootste geluk, maar tegelijkertijd niet welkom in kringen van volwassenen. Zo mag hij eigenlijk alleen ’s nachts over straat, als iedereen slaapt. In de beslotenheid van het eigen huis kan hij ook zijn eigen gangetje gaan. Zo mocht hij gisteren een moment van kinderlijke gelukzaligheid meebeleven toen Julian Jenner in de 88e minuut van AZ - Slovan Liberec met een weergaloos stiftje in de korte hoek scoorde. Het was weer even net 1992, Bergkamp kort voor tijd tegen de Argentijnen. Maar dan in het klein natuurlijk.

Ooit was hoongelach mijn deel toen ik in een gezelschap van stadsbestuurders achteloos suggereerde om de straten in een nieuw te plannen wijk te vernoemen naar Cruijff, Platini, Maradonna of andere balkunstenaars (de talloze stuntelende sergeant-majoors van het profvoetbal komen mijn wijk trouwens niet in!). Met een Wagnerdreef heeft geen mens moeite, maar dat ligt geheel anders bij de Tcheu La Lingweg. Waarom wel een Monetkade maar geen Van Persiestraat? Ik hang graag schilderkunst aan mijn muur, maar een mooi doelpunt doet het eigenlijk ook prima in mijn interieur, bedenk ik me plotseling.

Als we nou eens, al is het maar om er aan te wennen, beginnen met een klein, naamloos weggetje, ergens ver weg op het platteland: het Julian Jennerpaadje. Misschien dat het dan door de onstuitbare stadsuitbreiding ooit nog eens tot een chique boulevard kan uitgroeien.