Liefde

‘Vanavond spelen we blinden,’ zegt Maud, terwijl ze me een zonnebril én een rood-witte wandelstok aanreikt.
‘Waar heb je die nu weer vandaan?’
‘Niet wat je denkt. Zo gemeen ben ik ook weer niet.’

Maud en ik. Heel soms een verrot klein beetje seks. In onze gedachten dan. Maar meestal spelen we spelletjes. Spelletjes die zij bedenkt. Rare spelletjes, leuke spelletjes. Samen plassen op de toiletpot. Zij leunt met haar rug tegen de stortbak, ik tegenover haar. Vier pijpen jeans op de enkels, mijn naakte dijen over de hare geklemd. Proesten als het tegen het emaille klettert.

Vanavond zijn we blind. We tikken de stokken tegen de straatstenen. Links, rechts, links, rechts. Winkelend publiek wijkt massaal, alsof we de Zwarte Dood uitdragen. Dit is ónze wereld, dit is macht.

Bij het zebrapad gaat Maud stunten. Terwijl het voetgangerslicht op knalrood staat, begint ze plotseling aan de oversteek, haar wandelstok opzichtig horizontaal. Wachtenden slaken gilletjes. Een hand trekt haar weer stoer het trottoir op. ‘Dank u meneer,’ prevelt ze met haar allerkleinste kleine meisjesstemmetje. Hoezo meneer?

Maud loopt onverstoorbaar verder. Voorop, vanzelfsprekend. Ik versnel mijn pas. Midden in de winkelstraat pak ik haar schouders, draai ik Maud 180 graden. Zonnebril tegen zonnebril. Vol op haar mond. Liefde is blind.