Kutkerst

Vanmiddag belde Vitesse, voetbalclub voor Arnhem en omstreken. Of Tim thuis was. Eindelijk gescout? Nee, zo mooi mocht het niet zijn. Tim had zich opgegeven voor ‘latje knallen’. Dat is een vast onderdeel tijdens de rust bij wedstrijden van Vitesse. Om het publiek een beetje bezig te houden in het kwartiertje pauze mogen twee jonge voetballers drie keer aanleggen op een leeg doel. Degene die het vaakst de lat weet te raken, gaat er met een waardebon van een paar honderd euro vandoor. Die beloning is leuk. Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om de ‘few minutes of fame’, zeker als je pas dertien bent.

Nu komt het. Tim was geselecteerd voor 24 december, tijdens Vitesse-Ajax, voor een geheel uitverkocht stadion. Ten overstaan van Henk ten Cate (die zich op dat moment overigens in de kleedmaker bij zijn manschappen zal bevinden, maar dat terzijde ). Bovendien, zeg ik in al mijn vaderlijke subjectiviteit, latje knallen kan hij als geen ander (afgezien van Ronaldinho). De ramp is deze. Met mijn schoonmoeder in het midden van Europa gaat het eigenlijk niet zo goed. Hoe vaak zullen we nog Kerst met haar kunnen vieren? Op 24 december, kerstavond en hoogtepunt van alles, zitten wij in Wenen, geen twijfel mogelijk. Ik heb natuurlijk mijn hersens gepijnigd hoe we het optreden van Tim in het Gelredome op één dag kunnen laten samenvallen met het zingen van ‘Stille Nacht, Heilige Nacht’ onder een Weense kerstboom. Helaas is dat fysiek onmogelijk, of er moet zich nu alsnog een sponsor melden die zich het leed van Tim aantrekt en een supersonisch vliegtuig stuurt. De Kerstgedachte reikt ver, maar zo naïef ben ik nu ook weer niet.

Ik denk dat ik me dit nog meer treft dan Tim. Kutkerst.